Op weg naar Lamongan hadden we onderweg diverse dorpen gezien. De ene mooier dan de ander of ook de ene schoner dan de ander. Soms kwamen we terecht in een dorp waar het onverzorgd uitziet.
Ik had Pak Sumaji (chauffeur) gevraagd om ons naar plekken te brengen waar de mensen van Surabaya graag naar toe gaan op een zondag bijvoorbeeld. En zoals ik al eerder had geschreven, hij wist de weg niet. En ik dacht zelf dat hij gokte op goed geluk. Aan de andere kant vond ik het helemaal niet erg. Als hij ons aan het eind van de dag weer terugbracht naar onze slaapgelegenheid (hotel). Nou ja, het was een leuke trip die dag om naar Lamongan te gaan. En telkens weer stapte hij uit de auto om aan iemand te vragen. Infrastructuur in Indonesië is niet zo geweldig, je komt wel terecht waar je naar toe wilt. Je wordt gewoon overgelaten aan de welwillendheid en de behulpzaamheid van de plaatselijke bevolking. Of de mensen wel de goede informatie vertellen, dat weten we niet, we konden het niet altijd checken. Gelukkig wist ik nog altijd waar we ongeveer zijn. Ik liep altijd met een kaart van Java en ik kon nog altijd vertellen of hij rechts of links (Oost/West) moest gaan en ik hield ook in de gaten hoeveel kilometers wij al hadden afgelegd.
En uiteindelijk kwamen we toch op de plaats van bestemming.
Ik had Pak Sumaji (chauffeur) gevraagd om ons naar plekken te brengen waar de mensen van Surabaya graag naar toe gaan op een zondag bijvoorbeeld. En zoals ik al eerder had geschreven, hij wist de weg niet. En ik dacht zelf dat hij gokte op goed geluk. Aan de andere kant vond ik het helemaal niet erg. Als hij ons aan het eind van de dag weer terugbracht naar onze slaapgelegenheid (hotel). Nou ja, het was een leuke trip die dag om naar Lamongan te gaan. En telkens weer stapte hij uit de auto om aan iemand te vragen. Infrastructuur in Indonesië is niet zo geweldig, je komt wel terecht waar je naar toe wilt. Je wordt gewoon overgelaten aan de welwillendheid en de behulpzaamheid van de plaatselijke bevolking. Of de mensen wel de goede informatie vertellen, dat weten we niet, we konden het niet altijd checken. Gelukkig wist ik nog altijd waar we ongeveer zijn. Ik liep altijd met een kaart van Java en ik kon nog altijd vertellen of hij rechts of links (Oost/West) moest gaan en ik hield ook in de gaten hoeveel kilometers wij al hadden afgelegd.
En uiteindelijk kwamen we toch op de plaats van bestemming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten