Wayang

Op zoek naar souvenir in Yogjakarta dan denk je aan batik en wayang. Er is keuze genoeg om mee te nemen voor je zelf, maar ook voor je vrienden thuis. En toch is het niet altijd even gemakkelijk om een keuze te maken. Eenmaal in Yogjakarta wordt je overspoeld in keuze en je hebt maar weinig ruimte in de koffer om mee te kunnen nemen.

Vanuit onze Hotel waren we naar een wayang atelier geweest in de veronderstelleng dat het goedkoper is, dus rechtstreeks van de maker. We stapten in een becak voor een paar duizend rupia's om naar het wayang atelier te gaan. Ja, dat is niet zo ver zei de becakrijder. Voor mijn gevoel was het toch ver, maar goed, zo zijn ze eenmaal die becakrijder om klanten te werven.

Daar aangekomen bleek het een heel piep kleine atelier met 2 mensen. Een bezig met het van gaatjes maken uit een uitgewerkte leer en daarna ook gaan verven uit een basis tekening. En hij maakte helemaal niet druk om ons. Hij liet zich niet afleiden. De ander verwelkomde ons en begon te vertellen over hoe een wayang tot stand komt. Dus zijn verkoop praatjes vertellen. Wij ondertussen hun werk aan het bewonderen. Aan het eind van zijn verhaal vroegen wij hoeveel ze vragen voor een kleine wayangpop, o dat valt niet mee, het is vele malen duurder (het viervoudige) dan in een souvenir winkel. Het is niet goedkoper.

Wij hebben ze heel vriendelijk bedankt en weer terug naar het centrum van Yogjakarta (Malioboro) om van de souvenir winkel te kopen.

Vliegen

Vliegen. Wij vliegen nu overal naar toe. Om mooie plekken te gaan bezichtigen. Om onze familie en vrienden te gaan opzoeken. We kunnen overal naar toe gaan als we maar willen. De ene moet wat langer voor gaan sparen en de ander weer wat sneller. Het verschil maak je zelf uit. De ene wil van een uitgebreide vakantie genieten en de ander is weer met iets eenvoudigs tevreden.

Onze voorouders moesten maanden de oceaan trotseren om hun beloofde toekomst in Suriname te kunnen bereiken. Onderweg naar Suriname moesten ze honger, kou en ziekte trotseren. En dat deden ze allemaal om hun nakomelingen een leven vol gemak te kunnen schenken. En wij de derde en vierde generatie Javanen van Suriname mogen dit allemaal meemaken. We doen het nu voor een paar uren om onze roots in Indonesie te gaan zien. En familie in Suriname te gaan bezoeken. Het is nu allemaal mogelijk geworden. Je stapt in een langwerpige kist, die zichzelf kilometers boven in de lucht kan voortbewegen. Je maakt je ogen dicht en daar zijn we op onze plaats van bestemming.

Suriname

Elk thuiskomst in Suriname blijft het altijd aangenaam en verrassend. Je bent benieuwd naar de veranderingen, je wilt het kleine buurmeisje ontmoeten. Zeker flink gegroeid, je weet kinderen groeien heel snel. En soms herken je ze niet meer. Totdat ze jouw groet: "Dag Oom". Je groet terug, en een heel snelle flits gedachte: "Wie is zij weer, o ja, dat is een dochter van Marie". En zo gaat het weer verder elke dag. En dan komt het, je mist een paar bekenden. Durft eerst niet te vragen, en dan krijg je te horen wat je niet wilde horen. Ja, die leeft niet meer. En je vraagt dan waarom, zo oud was hij toch niet. Was hij ziek geweest? Dergelijke vragen stel je dan.

De laatste jaren krijg ik vaker te horen wie allemaal heen gaat, trouwt en kinderen krijgen. Nog niet zo lang terug was telefoongepsrek naar Suriname duur. Je gebruikte het alleen als het nodig en werd alleen de belangrijke zaken besproken en wat nodig. Nu wordt het om de kleine dingen al gebeld en er wordt meer gecommuniceerd.

Suriname thuisland?

Ik woon al een aantal jaren in Nederland en ga ook vaker terug naar mijn geboorteland om familie en vrienden op te zoeken. Dat niet alleen, ook om rust en energie op te zoeken. In mijn ouderlijke huis kan ik mijn rust vinden. Rust zoeken lukt niet altijd, maar alleen het gevoel dat je in je ouderlijke omgeving bevindt maakt het al heel wat. In Suriname voel je thuis, in Indonesie voel ik me aangetrokken en erbij horen. En dan vraag je je af, waarom woon ik dan in Nederland. Een echte verklaring is moelijk te zoeken. In het leven zoekt men geluk en zekerheid en dat heb ik in Nederland gevonden.

Terug in Suriname vind ik het altijd fijn, vooral het samenzijn met de familie. En dan na een week of 2 wil je toch naar huis (Nederland). Je vraagt dan af: Waar hoor ik eigenlijk thuis? Ja, ik voel me in Suriname, Indonesie en Nederland thuis. En het geluk heb ik in Nederland gevonden.