Elk thuiskomst in Suriname blijft het altijd aangenaam en verrassend. Je bent benieuwd naar de veranderingen, je wilt het kleine buurmeisje ontmoeten. Zeker flink gegroeid, je weet kinderen groeien heel snel. En soms herken je ze niet meer. Totdat ze jouw groet: "Dag Oom". Je groet terug, en een heel snelle flits gedachte: "Wie is zij weer, o ja, dat is een dochter van Marie". En zo gaat het weer verder elke dag. En dan komt het, je mist een paar bekenden. Durft eerst niet te vragen, en dan krijg je te horen wat je niet wilde horen. Ja, die leeft niet meer. En je vraagt dan waarom, zo oud was hij toch niet. Was hij ziek geweest? Dergelijke vragen stel je dan.
De laatste jaren krijg ik vaker te horen wie allemaal heen gaat, trouwt en kinderen krijgen. Nog niet zo lang terug was telefoongepsrek naar Suriname duur. Je gebruikte het alleen als het nodig en werd alleen de belangrijke zaken besproken en wat nodig. Nu wordt het om de kleine dingen al gebeld en er wordt meer gecommuniceerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten