Yogyakarta 1

Eenmaal in Yogyakarta moet je ook gebruik maken van de goedkope arbeidskrachten. Ik bedoel het goed, je bespaart aan de ene kant en aan de andere kant kunnen ze ook verdienen.

In een zo'n kapper/pedicure zaak word je met alle zorg behandeld. En ze hebben ook alle tijd voor je. Intussen knoop je ook een gesprek met ze aan. De ene een beetje verlegen en de ander weer nieuwsgierig. Ook met haar knippen nemen ze echt tijd voor je. En als je naar buiten gaat dan krijg je ook tevreden gevoel.

Ik dacht eerst dat alle inwoners van Yogyakarta en omstreken wel Javaans kunnen praten en verstaan zoals wij die spreken in Suriname. Helaas, dat is niet altijd zo. Mijn inschatting is dat circa 1 op de 4 jongeren het niet verstaan of niet willen verstaan. Ik denk dan weer terug in tijd toen ik nog in Suriname woonde. Weet je, de jonge meisjes in Paramaribo kunnen ook amper Javaans praten en of verstaan. En sommigen doen alsof ze niet verstaan omdat ze ook erbij willen horen bij de stadsmeisjes.

Goed, terug naar Yogyakarta. Tijdens de behandeling (pedicure) vroeg Danny zich af waarom Margriet niet zoveel eelt had. Je hebt zeker hulp thuis en zeker meer dan 1. Ja, we hebben hulp thuis, zoals afwasmachine, wasmachine en droger. Alles gaat automatisch en alleen op de knop drukken. Ze kunnen het dan niet voorstellen hoe ver wij in Europa met de techniek zijn. Hun voorstelling, als je niet zo rijk bent en met bedienden thuis dan kan je het nog niet permitteren om naar Indonesie te gaan. Andersom, mensen met een beetje geld in Indonesie hebben meer dan 1 hulp thuis.