Ik stapte in een muziek winkel in Surabaya en ik keek rond. Alle CD een voor een bekeken, maar ik zag toch geen bekende artiesten. Ik bedoel bekend in Suriname onder de Javanen. En dan zag ik van Didi Kempot en bleek het toch om oude liederen. Keerde me om en vroeg aan de verkoopster: "Kowe nduwe CD weh e Tio". "Sopo kuwi Pak, aku koq ora kenal", antwoordde zij. Ja, ik wist wel hoor dat ze niet kennen. Javaanse liederen op CD heb je heel weinig keuze of nagenoeg geen. En als je ene vindt, dan blijkt dat toch een "oud goud" van Mus Mulyadi of Waldjinah.
Genre, die wij in Suriname kennen of bekend zijn geworden kan je nauwelijks vinden. Zo heb je heel veel campursari CD's in de rekken. En alleen de bekende worden op CD verhandeld. Op cassette bandjes zijn er genoeg en qua prijs stelt het niks voor (ik bedoel voor de Nederlanders). Gemiddeld kosten de cassette bandjes 1 Euro per stuk. En dan heb je ook meer keuze. Qua techniek zijn de gemiddelde Indonesiers blijven steken. Omdat de lonen laag zijn, kan je ze niet de dure CD aanbieden, ze hebben gewoon geen CD-speler om af te spelen. De beter bedeelden kunnen natuurlijk wel permitteren. Ja, waarom als handelaar wachten op 1 op de 100 klanten die een CD zoeken, terwijl de 99 andere een cassettebandjes zoeken.
Op de cassettebandjes rekken vond ik ook geen bekende artiesten, zoals wij die kennen in Suriname. Artiesten als Sujiwo Tejo, Manthous en Genk Kobra zie je wel overal, maar Tio & Nina nergens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten