Malioboro

Malioboro, dat is een zeer bekende naam onder de Javanen c.q. Indonesiërs. Voor degene die het nog niet weten, het is de hoofdstraat van Yogyakarta. In het hoogseizoen van het jaar komen er veel toeristen er naartoe van binnen- en buitenland. Zo overdag kan je hier lekker genieten van al het verkoopwaar dat ze aanbieden en ’s avond van al het eten. Ze noemen het dan leseh’an. Er worden dan eten verkocht in de avonduren. Ze hebben geen stoelen, tafels en of banken om te eten, hooguit een kruk. “Di gelarke klosso, terus podo njagong siloh opo podo ndodoh, nyongoh piring”. Gezellig gezamenlijk eten met vrienden en dan nog lekker kletsen van je hebt meegemaakt die dag. Straat muziekanten maken dan ook gebruik om de bezoekers te entertainen met hun muziek.
Dus overdag worden in die zelfde straat kleren, batiks, sandalen, enzovoorts aan de man aangeboden, en deze maakt ’s avonds weer plaats voor de leseh’an.
Onze eerste bezoek in 2004 was het heel kort geweest, dus niet kunnen genieten van bijvoorbeeld de leseh’an en ook de winkels. En laatst in 2007 hadden we alle tijd voor vrijgemaakt en dat we zelfs de kleine winkeltjes hadden bezocht. Nou, vergeleken met eerste keer, is het heel bijzonder geworden en zo hebben we zelf een winkel gevonden met goedkopere spullen dan op straat en kwalitatief ook beter. We hoefden ook niet af te dingen. En op straat moet je dat zeker doen en dan krijg je het nog niet goedkoper dan in die betreffende winkel. Zo zie je maar weer, als je maar kort verblijf ergens dan vind je die soort winkels niet.
Over de leseh’an: als vreemde kan je wel proberen om eten te kopen en ook gezellig bij te zitten, MAAR het is niet aan te raden. Ben je een vreemde dan betaal je het dubbele wat ze normaal vragen, dan blijkt dat het in een goed restaurant het ook goedkoper kan. Ook hygiëne laat het niet toe om als Europeaan daar te gaan eten.