Javaans praten

 

In Bedjihardjo (Gunung Kidul) wordt gewoon Javaans gesproken onder elkaar. Het geeft een gevoel van erbij horen aan de ene kant en andere kant weer een vreemde vogel gevoel. Ze spreken het Javaans wat wij kennen in Suriname. Wat is het verschil, ja, dat zijn de woorden die wij in Suriname met Nederlandse woorden vervangen. Zodoende is het niet altijd eenvoudig om het goed uit te drukken als ik met ze communiceer. Zoals ik al reeds eerder over het Javaanse taal schreef, het blijft een moeilijke taal, maar gemakkelijk om te leren. Een taal met gradatie. Ik wil in deze geen academische discussie of studie van maken. Het is mijn eigen ervaring, een taal van het gewone volk op straat. En ik bedoel "ngoko" voor mijn gevoel alleen gepraktiseerd in de dessa van Oost-Java. "Ngoko" wordt alleen gesproken onder de gelijkwaardige bijvoorbeeld een goede vriend, je leeftijd genoten. Anders wordt het elite Javaans (kromo inggil) gesproken of bahasa natuurlijk. Ben je een vreemdeling dan wordt er geen "ngoko" Javaans gesproken. Ook al verzoek je ze om te praten, dan doen ze dat niet uit beleefdheid. En als ene wel in het "ngoko" Javaans wil praten, dan zal deze alleen maar om vragen te stellen hoe het kan dat ik Javaans kan praten, want ik ben niet van daar. Je wordt het middelpunt van aandacht.