dinsdag 30 november 2010

Batik winkel

Het is niet altijd even gemakkelijk om batik of souvenirs te kopen in Yogya. Je kan naar de markt (Bringhardjo) gaan, maar als je niet kan afdingen en of de prijzen niet kent raad ik je af. Op de markt zijn de spullen niet geprijsd en als je vraagt dan krijg je prijs pas te horen. En laat je blijken dat je erg geïnteresseerd bent dan wordt het begin aanbod hoger. Dus oppassen op de markt kopen. We raden je aan om in de winkel te gaan kopen met vaste prijzen. Mirota Batik is zo'n winkel, waar de prijzen redelijk zijn en personeel behulpzaam zijn. Mirota Batik is gemakkelijk te vinden aan de Malioboro tegenover Bringhardjo markt. Mirota Batik biedt niet alleen batik, maar ook souvenirs om naar huis mee te nemen.

maandag 29 november 2010

Waar gaan we?

Wandelen, rusten, eten zijn de onderdelen van goede reis. Ook het bestuderen van de plaatselijke reisgidsen is een "must". Wat wil ik nog zien. Waar gaan we naar toe. Waar kunnen we oversteken met de ferry. Dagelijks passen we onze schema. In grote lijnen weten we wel, maar de details doen we ter plekke. Hier in Hongkong moest ik nog even uitzoeken, waar we naar toe kunnen gaan na The Peak.

zondag 28 november 2010

Salak

Laatst in Oktober bij Nugiek in Yogyakarta kregen we ook salak. In 2004 had ik ook geproefd, maar toen viel het tegen. Laatst was het best lekker en we kregen nog een doos mee om onderweg te eten. Ik ken het eerder alleen van het lied "pilih dongdong opo salak". Dongdong ken ik wel, glad van buiten en als je bijt krijg je een pit met stekels en een beetje zuur. Salak is het omgekeerde een stekelige uiterlijk en heeft een zoetige smaak en sappig. Kies je dongdong of salak? "Pilih sing ayu opo elek" Kies voor je voor een schoonheid of een heks van uiterlijk?  Dat is moeilijk kiezen.

zaterdag 27 november 2010

Simbah

Na drie jaar weer in Gunung Kidul en weer op bezoek bij Oma van Tabeta. Ze was zo blij om ons weer te zien, en tranen in haar ogen van blijdschap. Toen in 2007 bij ons afscheid zei ze: "Ik ben al oud en ik zal je niet meer zien". En ik kan me nog herinneren, wat ik haar antwoordde: "Ach Simbah, zo snel gaat het niet, ik zie je nog wel. Je bent nog gezond". Het was indertijd niet in mijn planning om na 3 jaar weer in Gunung Kidul te zijn. Het was meer omdat we naar Singapore om Enitia te gaan zien en combineren om naar Gunung Kidul te gaan.

vrijdag 26 november 2010

Big smile

Nooit eerder ontmoet. Ken haar ook niet. En dan toch, de "big smile". Alleen het gebaar voel je hun gastvrijheid. Misschien ben ik niet zo vreemd, ze lijkt wel op een familielid. Ja, ik bedoel onze grote Javaanse familie.Ja ook, ze praat gewoon Javaans ver weg van de bewoonde (beschaafde) wereld. Ondanks een onbekend omgeving, voor het gevoel ben ik helemaal niet verdwaald. Terwijl als je me daar alleen laat en de bewoonde wereld zelf moet zoeken, dan krijg ik zeker hoofdpijn en behalve dat ook pijn aan mijn voeten met blaren.

woensdag 24 november 2010

Schoenen

Reizen naar Zuid-Oost Azië zal je wel als Westerling wel een paar dingen opvallen. Tijdens onze eerste en tweede reis dachten we, het is misschien wel een uitzondering. Ik schat zo 1 op de 20 mensen of misschien minder dat ze een maatje grotere schoenen aantrekken. Voor kinderen kan ik me best voorstellen dat de ouders een maat groter koopt voor de kinderen, maar voor de ouderen is toch wel anders. We vroegen ons af wat het achterliggende gedachte om een grotere maat schoenen aan te trekken. Je vindt het leuk en er was geen meer te koop in de winkel met jouw maat. Je hebt het gekregen van een vriend of bekenden en het is zonde om weg te gooien. Je kan zoveel antwoorden op verzinnen. Ik weet het niet, ik durf zelf niet te vragen. Het is een persoonlijke en ook gevoelige vraag. Het is niet alleen in Indonesië, maar ook in Maleisië en Hongkong. En toch heb ik aan een vriend gevraagd, natuurlijk eerst naar zijn schoenen kijken of het een grotere maat is of niet. Hij gaf mij een antwoord, maar of dat het juiste achterliggende gedachte is laat ik het midden. De meeste (goedkope) schoenen zijn te hard en als je passend koopt dan krijg je blaren van. En toch he, met een maatje grotere schoen kunnen ze echt heel goed lopen. Het is kwestie van wennen denk ik.

maandag 22 november 2010

Bakul sate

Als het begin te "schemeren" na 5 uur 's middags, dan worden de vrije plekken op het trottoir bezet door verkopers of verkoopsters van etenswaren. Het is altijd druk iedereen probeert wat te verdienen. Zo'n porsie sate zal wel lekker zijn. Ik heb hier op Malioboro nog niet eerder gekocht. Het ziet niet hygiënisch uit, maar als het goed verhit wordt dan zal het wel goed zijn. Ik lust meestal wel sate hoor.

zaterdag 20 november 2010

Gamelan

De jeugd wordt op Java al opgeleid om traditionele instrumenten te bespelen. Het is niet alleen bestemd voor jongens, maar ook de meisjes. Ik heb ze horen spelen en met mijn kennis van "nul" wat betreft gamelan muziek vond ik wel een goed klinkend gamelan muziek. Zo blijft ook gamelan in "leven".
Een gamelan groep in Suriname is ook interessant om te beluisteren, maar er is toch een verschil met de Indonesische vertolking. In Suriname doet men met minder instrumenten. Het klinkt ook anders.

vrijdag 19 november 2010

Kebon jati

Een wandeling van circa 10 a 15 minuten door smalle weggetjes en struiken gingen we naar een kebon jati. Soms ook langs kleine maisveld met ertussen cassaveplanten liepen we moeizaam om naar een aanplant van teakhout (kebon jati) te gaan kijken. Tijdens onze moeizame wandeling ontmoetten we een vrouw bezig hun kleine landbouwgrond schoon te maken van onkruid. Een heel vriendelijk begroeting en een lach op haar gezicht. Ondertussen liep ik ook te dromen van de filmen die ik ooit had gezien jaren terug in Suriname. Weet je, van die documentaire over Indonesië. Ik zie nu tv beelden, maar gewoon in het echt. Een bergachtig gebied en stukje grond wordt benut om te planten. Mais naast cassave of mais tussen de rijstplanten. Dan vraag je af, waarom doen ze dat. Als het droogt blijft (geen regen) dan zal mais wel groeien en kunnen ze nog iets oogsten en andersom weer rijst natuurlijk. Op de plaats van bestemming bewonderde ik hoe snel de bomen groeien.

maandag 15 november 2010

Oorsprong saoto

Ik blijf toch zoeken naar de oorsprong van onze welbekende saoto soep op Java. Ons laatste bezoek in Gunung Kidul heb ik uiteindelijk kunnen achterhalen. Pak Sayat vertelde mij dat saoto toen wel de gebruikelijk naam is voor de huidige Indonesische soto. Dus soto of saoto, dat is zelfde. Uitspraak is anders geworden doordat de jongeren meer bahasa zijn gaan spreken. Alleen de ouderen kennen de naam saoto onder de Javaans sprekenden. En nu de smaak nog. Ja, dat weet ik ook niet. Ik denk meer dat de Surinaamse Javanen zijn blijven steken in oude traditie van saoto soep maken en niet verder is gaan improviseren (experimenteren) zoals de Indonesiërs. Saoto is voor de Surinaamse Javanen een soep met steeds dezelfde smaak, terwijl in Indonesie soto verschillende smaken kan hebben. Elk gebied heeft zijn eigen smaak (ingredienten) van soto. Zo krijgt de saoto of soto van Suriname een eigen status. Een lekkere saoto soep, en bij elk Surinaams Javaans feestje niet mag ontbreken.

zaterdag 13 november 2010

Landschap

In Indonesië genoten we ook van de mooie natuur. Langs de wegen richting Gunung Kidul is het aangenaam om naar te kijken. Ik heb heel veel foto's kunnen schieten. Het is dus niet alleen genieten van het lekkere eten, maar ook van de natuur. Daarnaast kan je lekker kletsen in het Javaans met je vrienden.

donderdag 11 november 2010

Reog

Na meer dan 100 jaar weg van Java (Indonesië) zijn er een aantal dingen die niet veranderen. In Suriname wordt het "djaran kepang" dans genoemd en op Java Reog. Het begeleidend muziek is wel anders, voor de niet kenners zelfde klank. Persoonlijk vind ik het anders, de dans op zich is hetzelfde. Ik vind het knap dat er in Suriname nog wordt gepraktiseerd.
Om eerlijk te blijven ik heb niet van begin tot eind gekeken. Er was op die bewuste dag zoveel te zien dat ik een keuze moeten maken om van elk attractie een beetje te volgen, want aan de andere kant van het terrein was er weer een "ledek-dans". Je weet het wel de mannen moeten betalen om met haar te dansen met "slendang". Was wel leuk om te zien na zoveel jaren. Volgens mij had ik in Suriname zo'n 40 jaar terug voor het laatst gezien, ik was nog een kleine jongen. Echt "jempol" van de mensen die onze Javaanse traditionele dans in stand hebben gehouden.

woensdag 10 november 2010

Nugiek

Tijdens mijn reis maak ik het bezoeken van vrienden een onderdeel van mijn programma.Het is dan niet alleen bezienswaardigheden en toeristische plekken. Het is leuk om iemand weer na jaren te ontmoeten. Zo'n bezoek geef me een indruk van het dagelijks leven van mijn vrienden. En natuurlijk communiceer ik op dat moment op een heel andere manier dan alleen via telefoon, e-mail of chatting.
Nugiek was in 2005 bij ons in Nederland, dus het was toch alweer 5 jaar terug. In 2007 had ik hem niet kunnen ontmoeten. Het was een aangename samenzijn met heel veel eten. Ja, Mas Nugiek het was echt heel veel eten voor 4 personen. Suradal en Tabeta waren ook mee.

maandag 8 november 2010

Butterfly Farm

De Penang Butterfly Farm is niet alleen een toeristische vlindertuin, er wordt ook veel onderzoek naar vlinders gedaan. De 'boerderij' herbergt ongeveer 4000 vlinders, in totaal gaat het om 120 verschillende vlindersoorten. De vlindertuin is in 1986 geopend, en al jaren een vast onderdeel van een georganiseerde dagtour op het eiland.De Butterfly Farm is doordeweeks dagelijks geopend tussen 9.00 en 17.00, en in het weekend tussen 9.00 en 18.00. De Butterfly Farm ligt  ongeveer 17 kilometer vanaf Georgetown.
Onze Nederlandse vlindertuin in Luttelgeest doet het niet onder met minder vlindersoorten. Dus echt zover hoef je niet te gaan om een vlindertuin te bewonderen.

zondag 7 november 2010

Gelaran

In Gelaran (Gunung Kidul) bij de ouders Tabeta is het altijd een eetfestijn op een traditionele manier. Wij behoren gewoon tot een van hun. Het was dan ook al het derde bezoek van ons in Gelaran. En het was gezellig bij elkaar kletsen en eten op de oude Javaanse manier. Hier in Gelaran praatten we gewoon "ngoko" onder elkaar. Dus wij voelden ons niet als vreemde bij hun. Wel, merk je dat er sommige woorden wij niet verstaan.
Een mat leggen op de vloer en het eten in het midden en dan beginnen. Een ieder pakt zijn eigen bord en natuurlijk rijst met vis en groente. En dan gezellig met de hand eten, geen lepel, vork of mes komt hier aan te pas.

vrijdag 5 november 2010

Hong Kong vanaf het water

Een oversteek maken met de boot is een aangename manier om Hong Kong vanaf het water te bekijken. Deze veerboten varen tussen Hong Kong Island en Kowloon (vaste land). Tijdens een overtocht beleef je een heel andere stad uitzicht. Het zicht op de haven en de skyline van Hong Kong is schitterend.

Het geeft een rustgevend gevoel om Hong Kong vanaf het water te bewonderen. Het is dan aan te bevelen om het te doen.

donderdag 4 november 2010

Javaans praten

In Bedjihardjo (Gunung Kidul) wordt gewoon Javaans gesproken onder elkaar. Het geeft een gevoel van erbij horen aan de ene kant en andere kant weer een vreemde vogel gevoel. Ze spreken het Javaans wat wij kennen in Suriname. Wat is het verschil, ja, dat zijn de woorden die wij in Suriname met Nederlandse woorden vervangen. Zodoende is het niet altijd eenvoudig om het goed uit te drukken als ik met ze communiceer. Zoals ik al reeds eerder over het Javaanse taal schreef, het blijft een moeilijke taal, maar gemakkelijk om te leren. Een taal met gradatie. Ik wil in deze geen academische discussie of studie van maken. Het is mijn eigen ervaring, een taal van het gewone volk op straat. En ik bedoel "ngoko" voor mijn gevoel alleen gepraktiseerd in de dessa van Oost-Java. "Ngoko" wordt alleen gesproken onder de gelijkwaardige bijvoorbeeld een goede vriend, je leeftijd genoten. Anders wordt het elite Javaans (kromo inggil) gesproken of bahasa natuurlijk. Ben je een vreemdeling dan wordt er geen "ngoko" Javaans gesproken. Ook al verzoek je ze om te praten, dan doen ze dat niet uit beleefdheid. En als ene wel in het "ngoko" Javaans wil praten, dan zal deze alleen maar om vragen te stellen hoe het kan dat ik Javaans kan praten, want ik ben niet van daar. Je wordt het middelpunt van aandacht.

woensdag 3 november 2010

Malioboro 2

In 2007 waren we ook in Malioboro. En laatst na 3 jaar zagen we een veel drukker Malioboro. De trottoirs zijn bezet geworden door de bromfietsen. Trouwens, Indonesië is een land van bromfietsrijders. Heel druk, er is niet zo veel ruimte meer om te lopen. Vrij lopen is er niet meer. Je moet tussen al de geparkeerde bromfietsen een weg zien te vinden om te lopen. Straat en Marktventers trekken niet meer aan je om te kopen. Aanbod van becaks is ook groot. Ik zie meer becak op een klant wachten dan becak met een passagier wegfietsen. Dit keer hadden we ook geen gebruik gemaakt van becak. Ik vind het onveilig in een zo'n drukke weg om tussen auto's bromfietsen te zitten. En je kan nauwelijks wegspringen als er iets op je afkomt. Voor vele autorijders zijn de bromfietsers een gevaar op de weg. Ze houden geen rekening met de autorijders. Ze kruipen overal tussendoor, een betaalbare vervoermiddel voor de gemiddelde Indonesiërs.

dinsdag 2 november 2010

Javaanse arbeiders

 
De Javaanse Surinamers zijn de nakomelingen van de contractarbeiders uit Java. Ze hadden voor 5 jaar contract getekend (bewust of onbewust) om in de Surinaamse plantages te werken. Je ziet hoe moeilijk en zwaar de Javanen het hebben in Indonesië. Nu nog na meer dan 100 jaar Javaanse immigratie naar Suriname zoeken nog veel Javanen banen buiten Java (Indonesië) met als doel weer terug te gaan om een huis te bouwen. En ook velen zijn ook blijven wonen in het buitenland.
In Hong Kong hadden we Suratie ontmoet. Ze komt uit een dorp Watuh Uloh (Jember, Oost Java). Ze laat haar gezin om voor 2 jaar in Hong Kong te werken als hulp in een Hotel. Ze werkt via een uitzendbureau (agent noemt zij dat). Volgens mij zijn er meerdere uitzendbureaus die arbeiders in Indonesië werven, want op het vliegveld (Jakarta/Yogyakarta) zien we vaker een man lopen met een pakket paspoorten en dicht bij ingang worden deze paspoorten verdeeld en kregen ze nog de laatste instructies. Zo zie je nu nog worden de Javanen ingezet als contractarbeiders in een moderne jasje. Het voordeel nu, ze kunnen nog contact met het thuisfront in vergelijking met onze voorouders in Suriname.

Zoeken in deze blog