We reden dwars door Surabaya om de dagelijkse glimp op te vangen van de stad. Overal is er bedrijvigheid. Langs de wegen zie je heel veel becak wachten op een rit. Je ziet blije gezichten en ondanks de druk van het dagelijks werk om te overleven genieten ze je van het leven.
Af en toe probeer ik een gesprek op te vangen hoe ze onder elkaar communiceren. En als ze in het Javaans praten dan voel ik “thuis”, ik hoor bij ze. En als ze merken dat ik meeluister dan gaan ze echt Javaans praten (ngoko), denkend dat ik alleen bahasa versta. Ik geniet mee en merk ook dat ik toch niet alle woorden begrijp. Ja, onze Javaans is al zo gemengd met het Nederlands. Jammer.
Zie ook: Surabaya (1)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten