Surabaya (3)

We reden dwars door Surabaya om de dagelijkse glimp op te vangen van de stad. Overal is er bedrijvigheid. Langs de wegen zie je heel veel becak wachten op een rit. Je ziet blije gezichten en ondanks de druk van het dagelijks werk om te overleven genieten ze je van het leven.

Af en toe probeer ik een gesprek op te vangen hoe ze onder elkaar communiceren. En als ze in het Javaans praten dan voel ik “thuis”, ik hoor bij ze. En als ze merken dat ik meeluister dan gaan ze echt Javaans praten (ngoko), denkend dat ik alleen bahasa versta. Ik geniet mee en merk ook dat ik toch niet alle woorden begrijp. Ja, onze Javaans is al zo gemengd met het Nederlands. Jammer.

Zie ook: Surabaya (1)

Lopen

Na het werk moet je de tijd nemen om te rusten. En als je op vakantie bent moet je ook tussen alle wandelingen de tijd nemen om te rusten. Het is nodig om te kunnen genieten van je vakantie. En natuurlijk moet je van te voren ook vaak lopen, trainen noemen jullie dat.
Tijdens onze vakantie moeten we altijd heel veel lopen, dus niet alleen vliegen om op de plaats van bestemming te zijn. We maken vaak gebruik van auto's, maar lopen moet je toch.

Tunesie

Onze reis in 2002 was naar Tunesie. Temperatuur was veels te warm, een airco in onze kamer was geen luxe wel een must. Pas na de middag kunnen we uitgaan om naar het strand en naar het winkelcentrum te wandelen. Een pingelkunst moet je wel van nature in je hebben om te kunnen kopen.
Een tocht met een kameel en een ezel was heel aangenaam. Je zweet je kapot van de hitte. En terug in het hotel ruik je kleren alleen nog maar naar kamelen zweet.

Surabaya (2)

Sore-sore aku menyang Surabaya, rasa ning weteng wis ngele. Golek pangan opo yo menko. Pak sopir tak jak golek restoran sing paling resik lan enak ngono yoh. Wong yo piye bojoku nek tak jak tuku pangan ning pingir dalan ora gelem. Jare kuwi ora resik, mundak gawe awak lara menko.

Ning aku seneng banget panganan ning Jawa. Sembarang sing tak dep mesti leb .... mlebu ...rasa ning ilat enak .... Hmmmm ... aku koq pingin ning Jawa mene...

Philadelphia (Pennsylvania)

Ik kwam heel laat in Philadelphia (november 2008) vanuit het noorden aan. Het was al donker, maar ik kon geen gebouw herkennen (van televisie serie, die ik ken). Ik kwam terecht in een heel ander buurt. Volgens mijn GPS was ik wel op het juiste plek. Het was ook een beetje miezerig weer om te kunnen herkennen. Ik zei tegen Margriet, we gaan toch eerst een slaapplek zoeken en dan morgen verder verkennen. Bij het zoeken van een slaapgelegenheid waren we in een achterbuurt terecht gekomen. Dat was niet erg, we hadden alleen maar een bed nodig om te slapen en te douchen.
Vroeg 's morgens opgestaan, snel ontbijten en weer op pad om Philadelphia te verkennen. En ja hoor nu herken ik ze wel, zoals ik op televisie ken. En dan zeker lekker winkelen en weer wat gekocht om naar huis mee te nemen.

Eten

Overal waar je naar je toe gaat valt er iets lekkers te proeven wat je niet eerder hebt gegeten. Ik heb geen nukken wat dat betreft. Een gevulde hapje is altijd verrassend. Je hapt het en weet pas daarna wat je in je mond hebt gestopt. Soms valt het tegen en soms valt het mee. Een loempia is zo'n voorbeeld, uiterlijk ziet het meestal hetzelfde uit, maar inhoudelijk is het altijd een verrassing. Ene is lekkerder dan de ander. Soms is de vulling helemaal niet lekker, terwijl qua uiterlijk wel heel aantrekkelijk uitziet.
Dit is ook te vergelijken met de mens om je heen. Heel aantrekkelijk uitzien hoeft niet altijd zo lief te zijn .... :)